اگر تو فردا را به درستی ندانی ، سوگند به آسمان که هیچ چیز را نمی دانی ، اگر تو فردا را ننویسی ، هیچ چیز ننوشته یی ، اگر تو فردا را چون نسیم شیرینی که گهگاه می وزد نبویی ، هیچ چیز را نبوییده یی ، و اگر تو فردا را با ژرف ترین باورها باور نکنی ، هیچ چیز را باور نکرده یی ... سوگند می خورم ، هزار بار سوگند می خورم که تو اگر گمان کنی که هر فردایی شکل هر امروزی ست ، زندگی را به اهرمن سپرده یی و گریخته یی

فردا فرداست نه امروز . فردا ، شکل امروز نیست . چرا اندیشه ی بلند پرواز خود را به کار نمی بری ؟ چرا به دوردست های نیامده نمی روی ؟ ( فردا ) را به شکل ( فردا ) نمی بینی و نمی نویسی ؟ ( فردا ) را ، ای یاد گیرنده جوان ، ( امروز ) نباید نوشت ، پس از این ، هیچ یاد گیرنده ای هم نخواهد نوشت

فردایی بنویس که شکل امروز نباشد

فردا ، تا زمانی که فرداست ، شکل امروز نیست ، و تو آن فردای هنوز نیامده را بنویس نه فردایی را که امروز شده و رنگ و بوی امروز گرفته